Պատերազմի երեխաներ:

Պատերազմի երեխաներ:

2020-10-14

Ինչպե՞ս ծնողները կարող են պաշտպանել իրենց երեխայի հոգեկան վիճակը ռազմական իրավիճակի սթրեսերից։

Ինչպե՞ս է պատերազմը ազդում խաղաղ շրջաններում ապրող երեխաների կյանքի վրա:

Առաջին հայացքից կարող է թվալ, թե ռազմական գործողությունները ոչ մի կերպ չեն կարող ազդել առաջնագծից հեռու ապրող երեխաների բնականոն գործունեության և կյանքի վրա, ովքեր կրակոցներ չեն լսում և պայթյուններ չեն տեսնում: Նրանք չեն տառապում խմելու ջրի, սննդի և անձնական խնամքի միջոցների պակասից: Ծնողները ողջ են, նրանց գլխավերևում կա տանիք, մաքուր հագուստով են, շրջապատված են իրենց սիրելի խաղալիքներով: Նրանք ինչպես և առաջ դպրոցներ ու մանկապարտեզներ են հաճախում, խաղում են և զվարճալի հարցեր են տալիս:

Սակայն ծնողները, մտահոգ լինելով ռազմական դրությունից և իրադարձություններից, գտնվելով նյարդային վիճակում և տեղեկատվություն ստանալու ակընկալիքով անընդհատ կախված լինելով հեռախոսներից և տարբեր գաջեթներից, կարող են ոչ պատշաճ կերպով արձագանքել երեխաների գործողություններին և հարցերին՝ միաժամանակ վնասելով երեխայի հոգեվիճակը:

Ահա այն հիմնական խնդիրները, որոնց վրա ըստ հոգեբանների անհրաժեշտ է կենտրոնանալ այս փուլում և այն խորհուրդները, որոնք կօգնեն խոսափել այդ խնդիրներից:

Առաջինը, ինչ պետք է հասկանալ, այն է, որ այս ժամանակահատվածում երեխաներն ունեն անհանգստության զգացում: Անհանգստությունը զգացվում է ամենուր, հեռուստացույցն ու ինտերնետը լցված են դրանով, այն հնչում է մարդկանց ձայներում և արտացոլվում է նրանց գործողություններում, ամբողջ հասարակությունն է անհանգստացած: Երեխաները ոչ միայն նկատում են ուրիշի անհանգստությունը, այլեւ հաճախ վարակվում են դրանով: Ամենավատն այն է, երբ անհանգստություն փոխանցողները հանդիսանում են ծնողները՝ այն մարդիկ, ովքեր պետք է անվտանգության զգացում ներշնչեն երեխային: Նրանք նրա միակ հենարանն են և եթե հավասարակշռված ու վստահ չեն երևում, ապա դա կարող է իսկապես տրավմատիկ լինել երեխայի համար:Կարելի է և անհրաժեշտ է երեխային բացատրել երկրում ստեղծված իրավիճակը, միևնույն ժամանակ առանց խուճապ և տագնապ առաջացնելու: Կարիք չկա անհանգստանալ, որ երեխան կարող է կտրվել իրականությունից: Նա անպայման կստանա ընթացիկ պատերազմի ողբերգության մասին տեղեկատվության իր չափաբաժինը։ Ծնողների խնդիրն է էլ ավելի նեգատիվ երանգ չավելացնել հասարակության կողմից եկող ինֆորմացիային։

Երեխաները, չտեսնելով պատերազմը և չհասկանալով քաղաքական շրջադարձերի նրբությունները, տիրող տագնապալի տրամադրությունները որսում են օդից: Եվ նրանց հատկապես դժվար է խաբել, երբ խոսքը գնում է ընտանիքի անդամների մասին։ Եթե ​​ծնողները անընդհատ շտապում են, չգիտեն ինչ անել, նրանք ավտոմատ կերպով դադարում են լինել անվտանգության խորհրդանիշներ: Եվ երեխան հայտնվում է միայնակ իր սիրելիներին կորցնելու վախի, դաժան ապագայի և մահվան հետ:

Մյուս խնդիրը - վախերի առկայությունն է: Ի սկզբանե խոսքը գնում է ինչ-որ կոնկրետ բանի վախի մասին. վաղը ռմբակոծություն կսկսի, սնունդ չի լինի, ինչ-որ մեկը կսպանվի: Այնուհետև վախը ֆիքսվում է և պահպանվում է, նույնիսկ երբ վտանգը վերանում է: Այն փոխում է ֆոկուսը և տեղափոխվում կյանքի այլ բնագավառներ: Ֆիքսված վախը դառնում է կյանքի արգելակ և չի թողնում հասնել հաջողության: Ամբողջ ջանքերը ծախսվում են ոչ թե ինքնաիրացման հասնելու, այլ ինչ-որ վախ շրջանցելու վրա: Ամենատիպիկ և տրավմատիկ վախերից է մտերիմներին կորցնելու վախը, ինչը կարող է հանգեցնել տարբեր հիվանդությունների:

Պե՞տք է արդյոք խուսափել պատերազմի մասին խոսակցություններից:

Եթե ​​երեխան հարցեր է տալիս, պետք է պատասխանել, սակայն առանց վախեցնող մանրամասների: Նման խոսակցությունների առանցքային հաղորդագրությունն է ՝ «Դու պաշտպանված ես, մենք միշտ քո հետ ենք»: Այս ամենը անհրաժեշտ է ասել մեծ վստահությամբ: Երեխային խաբելու փորձերը ոչ մի լավ բանի չեն հանգեցնի: Երեխան մեծահասակից լավ է հասկանում հուզական վիճակները, լսում է այն, ինչի մասին խոսում եք խոհանոցում կամ հեռախոսով: Եվ նույնիսկ եթե դուք լուռ լաց եք լինում խոհանոցում, վստահ եղեք, նա դրա մասին նույնպես գիտի։

Դերասանություն անելն անօգուտ է։ Ինչ էլ որ պատահի, դուք պետք է իսկապես հավաքվեք և խուճապի չմատնվեք,:Երեխայի հոգեկան վիճակը պաշտպանելու միակ միջոցը նրա շուրջ այնպիսի միջավայր ստեղծելն է, որտեղ բացակայում են անհանգստությունը, վախերը ու խուճապը: