Ծնողները ձգտում են պաշտպանել իրենց երեխային դժվարություններից: Տարօրինակ կերպով, մենք հակված ենք մտածելու, որ անհանգստանալով իրավիճակի մասին՝ մենք այն պահում ենք վերահսկողության տակ: Բայց ապագայի մասին անհանգստությունը ակտուալացնում է վախերը: Քանի դեռ չենք սովորել հաղթահարել մեր վախերը, անհնգստությունը միայն աներջ կաճի:

Երբ մենք ընկնում ենք ծնողական անհանգստության թակարդը, երեխայի հետ կապ հաստատելու փոխարեն մեծ էներգիա ենք ծախսում բարոյականության, համոզելու և բարկանալու վրա: Մենք երեխային նայում ենք մեր անհանգստության պրիզմայով և հաճախ ենք նրան փոխանցում մեր սեփական վախերն ու բարդույթները։ 

Քանի դեռ մենք չենք սովորել տարբերել մեր վախերը երեխայի մասին իրական փաստերից, մենք չենք կարողանա նրան տալ այն, ինչը նրան անրաժեշտ է: Երեխային օգնելու փոխարեն մենք անհանգստանում ենք նրա մասին։ Երեխային տեսնելու համար այնպիսին, ինչպիսին նա իրականում կա, և ոչ թե ինչպես մենք ենք ուզում տեսնել նրան, նախ պետք է զբաղվենք սեփական  անհանգստությամբ: Հանգստությունը վարակիչ է` հանգիստ ծնողները հանգիստ երեխաներ են դաստիարակում:

Ահա մի քանի խորհուրդ, թե ինչպես վարվել անհանգստության հետ և դառնալ ավելի հանգիստ և հավասարակշռված։

Խորհուրդ N1. Որոշեք, թե իրականում ինչը կարող եք վերահսկել և ինչը՝ ոչ։ Դուք ի վիճակի եք վերահսկել երեխայի կյանքում շատ բաներ՝ նրա շփման շրջանակը, դպրոցի առաջադիմությունը և սնունդը: Կարո՞ղ եք ձեր երեխային առողջ սնունդ ապահովել տանը: Այո, դուք կարող եք դա անել, և դուք պատասխանատվություն եք կրում դրա համար: Բայց հնարավո՞ր է երեխային ստիպել առողջ սնունդ ուտել։ Հավանաբար, բայց մտածեք, թե դա ինչ կարժենա ձեզ և ինչպես կանդրադառնա նրա հետ ձեր հարաբերությունների վրա։ Երեխայի առողջության հետ կապված ձեր անհանգստությունը ձեզ ստիպում է շատ բաներ վերահսկել, ինչն էլ, իր հերթին, կարող է հանգեցնել կոնֆլիկտների: Դուք պետք է հրաժարվեք ձեր երեխայի կյանքի վրա լիակատար վերահսկողությունից: Սա ձեզ ավելի հանգիստ կդարձնի, իսկ երեխան կսովորի պատասխանատու լինել իր ընտրության համար։

Խորհուրդ N2. Տարբերակեք ձեր վախերն ու իրական փաստերը: Դա անելու լավագույն միջոցը անընդհատ ստուգելն է, թե արդյոք ձեր վախերը իրական ապացույցներ ունեն թե ոչ: Իհարկե, դուք անհանգստանում եք, երբ ձեր երեխան անտրամադիր, դժգոհ կամ տխուր է լինում: Թղթի վրա գրեք, թե ինչ փաստեր են ձեզ այդպես մտածելու տեղիք տալիս (օրինակ, նա հաճախ լաց է լինում կամ ինքնամփոփ է դարձել, թեև նախկինում շփվող էր): Եթե ​​ձեր մտավախությունները հաստատվեն, մտածեք, թե ինչ կարող եք անել այդ իրավիճակում։

Խորհուրդ N3. Հարցրեք ինքներդ ձեզ. ինչի՞ մասին եք իրականում անհանգստանում: Մեծահասակների մոտ իրենց իսկ սեփական հարաբերությունների հետ կապված անհանգստությունը հաղթահարելու միջոցներից մեկը երեխաների վրա ուշադրությունը ուղղելն  է: Օրինակ, երբ ամուսինների հարաբերություններում խնդիրներ են առաջանում, նրանք կենտրոնանում են երեխայի վրա: Ծնողները հակված են ուռճացնել իրենց որդու կամ դստեր հետ կապված նույնիսկ ամենափոքր խնդիրները: Սա նրանց հնարավորություն է տալիս արտահայտելու այն էմոցիաները, որոնք նրանք զգում են սեփական ամուսնական խնդիրների վերաբերյալ: Նման իրավիճակներում ծնողներին ավելի հեշտ է զգացմունքները պրոյեկտել երեխայի վրա և փորձել ուղղել գոյություն չունեցող խնդիրները։ Այնուամենայնիվ, շատ ավելի արդյունավետ է ուշադրություն դարձնել անհանգստության իրական պատճառներին, դա կօգնի ձեզ հանգստություն պահպանել:

Խորհուրդ N4. Կենտրոնացեք ինքներդ ձեզ վրա: Եթե ​​դուք չեք հոգում ձեր մասին, չեք կարող հոգ տանել ձեր երեխաների, տան և աշխատանքի մասին: Սեփական անձի վրա հոգ տանելը կօգնի ձեզ հասկանալ, որ դուք և ձեր երեխան երկու տարբեր մարդիկ եք: Եվ դուք պետք է զարգացնեք ձեր հարաբերությունները, հասնեք ձեր կյանքի նպատակներին: Սա օգնում է ձեզ ապրել ձեր սեփական կյանքով, այլ ոչ թե պարզապես արձագանքել այն ամենին, ինչ կատարվում է երեխայի կյանքում: Դուք պատասխանատու չեք այն ամենի համար, ինչ կատարվում է նրա հետ։ Եվ եթե նա տեսնում է, որ դուք պատասխանատու եք ձեր կյանքի համար, նա դա սովորում է ձեզանից։

Մենք անհանգստանում ենք մեր երեխաների համար, քանի որ սիրում ենք նրանց և ցանկանում ենք նրանց պաշտպանել կյանքի դժվարություններից: Բայց փորձելով անել անհնարինը, դուք միայն ավելացնում եք ձեր անհանգստությունը։ Փոխարենը, մտածեք նրա մասին, թե իրականում ինչ կարող եք անել ինքներդ ձեզ և ձեր ընտանիքի համար: Իրավիճակին իրատեսորեն նայելը կօգնի ձեզ հանգստանալ և ավելի առողջ արձագանքել ցանկացած իրավիճակի: